Wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2020 r. (I OSK 2294/17)

Uzasadnienie
Waga

Wyrok

Naczelnego Sądu Administracyjnego

z dnia 8 grudnia 2020 r.

I OSK 2294/17

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.M od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 1837/16 w sprawie ze skargi J.M. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji

 

oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 1837/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J.M. (dalej: skarżący) na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji.

 

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że do GIODO wpłynął wniosek skarżącego, w którym wystąpił on o nakazanie w drodze decyzji administracyjnej przywrócenia stanu zgodnego z prawem, a w szczególności usunięcia jego danych osobowych zawartych w opublikowanym w Monitorze Polskim z dnia 16 lutego 2007r. Raporcie o działaniach żołnierzy i pracowników WSI (...).

 

W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, iż użyte w Raporcie jego imię i nazwisko to jego dane osobowe w rozumieniu art. 6 ust. 1 u.o.d.o. Raport jest zbiorem danych osobowych w rozumieniu art. 7 pkt 1 u.o.d.o. Opublikowanie Raportu, na mocy postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2007 r. (...) jest przetwarzaniem danych osobowych. Skarżący podkreślił przy tym, iż Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 27 czerwca 2008 r. (sygn. K 51/07) uznał, że art. 70a ust. 2 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego (...), jest niezgodny z Konstytucją. W ocenie skarżącego, od dnia ogłoszenia ww. wyroku TK utraciła atrybut legalności podstawa opublikowania jego danych osobowych w ww. Raporcie, tym samym przetwarzanie tych danych (w szczególności ich udostępnianie) jest bezprawne.

 

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r., Generalny Inspektor odmówił uwzględnienia wniosku skarżącego. Decyzja ta nie została zaskarżona, a zatem stała się ostateczna.

 

W dniu [...] listopada 2014 r. do GIODO wpłynął wniosek skarżącego o wznowienie postępowania w sprawie z wniosku o nakazanie w drodze decyzji administracyjnej przywrócenia stanu zgodnego z prawem, a w szczególności usunięcia jego danych osobowych zawartych w opublikowanym w Monitorze Polskim z dnia 16 lutego 2007 r. Raporcie o działaniach żołnierzy i pracowników WSI (...), zakończonego ww. decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. Jako podstawę prawną wznowienia ww. postępowania skarżący wskazał art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

 

W uzasadnieniu ww. wniosku skarżący podniósł w szczególności cyt.: "(...) w dniu 5 listopada 2014 r. otrzymałem z Telewizji Polskiej S.A. zamówioną do potrzeb prowadzonego postępowania sądowego, kopię materiałów archiwalnych z konferencji prasowej Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (...), która odbyła się w dniu 16 lutego 2007 r. w Pałacu Prezydenckim mieszczącym się w Warszawie przy Krakowskim Przedmieściu 46/48, który to Pałac jest oficjalną siedzibą Prezydenta RP.

 

Konferencja ta była transmitowana przez rozgłośnie radiowe i telewizyjne na żywo (...). Konferencja odbyła się w dniu opublikowania Raportu (...). W konferencji oprócz Prezydenta RP - Pana L.K. uczestniczył także Przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej - Pan A.M. (...)". Dalej skarżący wyjaśnił cyt.: "(...) w zbiorze VTS_02_1 przesłanych mi kopii materiałów archiwalnych, zarejestrowana jest wypowiedź Przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej - Pana A.M., który na pytanie: "Jeszcze jeśli można do pana ministra. Panie ministrze - czy ma pan dowody na wszystkie tezy, które są zawarte w tym raporcie?" odpowiada: "Tak proszę Państwa.

 

Wszystkie tezy tam sformułowane - mają twarde dowody. Jeżeli nie było twardych dowodów, to tez takich nie formułowaliśmy. Wszystkie one są przywołane w tekście (...) [czas od 8:11 do 9:18] (...)".

 

Zdaniem skarżącego cyt.: "(...) Przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej działający jako osoba pełniąca funkcję publiczną w rozumieniu przepisu art. 115 § 19 k.k. (...) był zobowiązany (...) zwłaszcza przepisami art. 1 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o. do dopełnienia najwyższej szczególnej staranności (...). Wyżej cytowana wypowiedź Przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej z konferencji prasowej stanowi dowód, o którym mowa w przepisie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., że Przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej był świadomy tych swoich wyżej opisanych obowiązków oraz że oświadczył, iż obowiązków tych dopełnił. Tym bardziej Prezydent RP (...) był zobowiązany (...) do dopełnienia najwyższej szczególnej staranności wydając Postanowienie wprowadzające Raport do obrotu prawnego. (...) Wyżej cytowana wypowiedź Przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej z konferencji prasowej, wypowiedziana w świetle obecności Prezydenta RP stanowi dowód, o którym mowa w przepisie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., że Prezydent RP był świadomy tych swoich, wyżej opisanych obowiązków oraz co najmniej nie przeczył, iż obowiązków tych dopełnił (...)". W ocenie skarżącego cyt.: "(...) w przeciwieństwie do materiałów objętych klauzulą tajności, treść Raportu poddaje się nieskrępowanej ocenie Generalnego Inspektora, który do dokonania takiej oceny jest zobowiązany postanowieniami przepisów art. 7, art. 8 art. 77 k.p.a. w zw. z art. 12 pkt 1 i 2, art. 18 ust. 1 pkt 6 u.o.d.o. oraz w związku z wnioskiem z dnia 7 września 2009 r. (...)". Reasumując, skarżący stwierdził cyt: "(...) organ administracji publicznej może wszcząć postępowanie z urzędu: 1) z własnej inicjatywy organu. W postępowaniu administracyjnym ciężar wykrycia prawdy obiektywnej jest bezwzględnym obowiązkiem organu orzekającego (art. 7). Naruszenie w procesie wydania decyzji norm prawa procesowego, które zostało wyliczone w art. 145 § 1 powoduje bezwzględny obowiązek wszczęcia z urzędu przez organ postępowania w sprawie wznowienia postępowania (...). Generalny Inspektor prowadząc postępowanie administracyjne sygn. akt [...] nie dopełnił ciążących na nim obowiązków, określonych przepisami art. 9, art. 10 i art. 11 k.p.a. w zw. z art. 28 k.p.a. oraz art. 7 pkt 4 u.o.d.o., a w szczególności nie zapewnił udziału w podstępowaniu jako strony administratora bądź administratorów danych przetwarzanych (w szczególności udostępnianych) w Raporcie, który bądź którzy są adresatami decyzji administracyjnej Generalnego Inspektora, wobec czego nie może mieć zastosowanie wyłączenie, o którym stanowi przepis art. 146 § 2 k.p.a. (...)".

 

Następnie, pismem z dnia 11 maja 2015 r. skierowanym do GIODO skarżący wniósł o cyt.: "(...) zapewnienie udziału w postępowaniu Prezydenta RP (...), Prezesa Rady Ministrów jako administratorów danych przetwarzanych (w szczególności udostępnianych) w Raporcie o działaniach żołnierzy i pracowników WSI (...)". W uzasadnieniu ww. wniosku skarżący podniósł, iż cyt.: "(...) Generalny Inspektor w postępowaniu administracyjnym wszczętym wnioskiem z dnia 7 września 2009 r. (sygn. akt [...]) oraz zakończonym decyzją ostateczną z dnia [...] grudnia 2009 r. nie dopełnił ciążących na nim obowiązków, o których stanowią przepisy art. 9, art. 10 i art. 11 k.p.a. w zw. z art. 28 k.p.a. oraz art. 7 pkt 4 u.o.d.o., a w szczególności nie zapewnił udziału w postępowaniu jako strony administratora bądź administratorów danych przetwarzanych (...) w Raporcie, który jest bądź którzy są adresatami decyzji administracyjnej, o jakiej stanowi przepis art. 18 ust. 1 u.o.d.o. Decyzja ostateczna Generalnego Inspektora z dnia [...] grudnia 2009 r. uwalnia administratora bądź administratorów danych przetwarzanych (w szczególności udostępnianych) w Raporcie od obowiązków, o których stanowi przepis art. 18 ust. 1 pkt 6 u.o.d.o. (...) W sprawie o sygn. akt [...] Generalny Inspektor powołał jako stronę Ministra Obrony Narodowej (...), lecz nie jako administratora danych przetwarzanych w Raporcie. Dowodem potwierdzającym ten fakt jest pismo Generalnego Inspektora do MON z dnia [...] października 2009 r. nr [...] (...). Generalny Inspektor usprawiedliwiając w treści decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. przywołanie MON jako strony postępowania podaje dwie okoliczności. Pierwszą jest konstatacja, że MON podlegają co do zasady zarówno Szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego jak i Szef Służby Wywiadu Wojskowego (...). Drugą natomiast jest konstatacja, iż tożsame stanowisko - gdy chodzi o odpowiedzialność MON za ujawnienie informacji objętych Raportem z likwidacji WSI - zajmują sądy powszechne orzekając odnośnie roszczeń cywilnoprawnych. Żadna z tych okoliczności nie jest cechą administratora danych według definicji zawartej w przepisie art. 7 pkt 4 u.u.d.o. (...)". Skarżący podniósł ponadto powołując się na art. 70c ust. 3 oraz art. 70d ust. 3 ustawy - Przepisy wprowadzające, cyt.: "(...) w przypadku Raportu Prezydent RP skorzystał z tego uprawnienia i wydał Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2007 r. (...) i - dotychczas ściśle tajny - Raport został podany do publicznej wiadomości w Monitorze Polskim (...). Od dnia wydania Postanowienia, nieprzerwanie poprzez dzień otrzymania przez Prezydenta uzupełnienia Raportu i dalej aż do dnia 10 lipca 2008r., czyli dnia ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 czerwca 2008 r. (sygn. akt K 51/07), obowiązywał niezmienne ten sam stan prawny. Ten stan faktyczny i prawny świadczy dowodnie o suwerenności decyzji Prezydenta RP, o której mowa w definicji administratora danych zawartej w przepisie art. 7 pkt 4 u.o.d.o.(...)". Dalej skarżący wskazał cyt.: "(...) Prezes Rady Ministrów, zgodnie z postanowieniami przepisu art. 144 ust. 2 Konstytucji RP, podpisał Postanowienie nadając mu wymaganą prawem ważność (...). Ten stan faktyczny i prawny świadczy dowodnie o suwerenności tej decyzji Prezesa Rady Ministrów, o której mowa w definicji administratora danych zawartej w przepisie art. 7 pkt 4 ustawy (...)". W ocenie skarżącego cyt.: "(...) sformułowanie "podaje do publicznej wiadomości" odpowiada sformułowaniu "udostępnianie" jako jednej z operacji wykonywanych na danych osobowych zgodnie z definicją zawartą w przepisie art. 7 pkt 2 u.o.d.o. (...). Ponadto - sformułowanie "podaje do publicznej wiadomości" określa cel przetwarzania danych. (...) sformułowanie "w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski" określa precyzyjnie środek przetwarzania danych (...)". Skarżący zauważył nadto, iż cyt.: "(...) treść Raportu w formie zbioru cyfrowego o nazwie "Raport_ jawny_16022007.pdf" została w dniu 16 lutego 2007 r. udostępniona na oficjalnej stronie internetowej Prezydenta RP pod adresem www.prezydent.pl (...)". Na koniec skarżący stwierdził również cyt.: "(...) decydujący wpływ na skład personalny Komisji Weryfikacyjnej oraz osobę Przewodniczącego Komisji mieli wyłącznie Prezydent RP oraz Prezes Rady Ministrów. (...) Prezydent RP zrealizował swój ustawowy obowiązek powołania członków Komisji Weryfikacyjnej wydając postanowienia (...). Prezes Rady Ministrów zrealizował swój ustawowy obowiązek powołania członków Komisji Weryfikacyjnej wydając zarządzenia (...). Prezes Rady Ministrów na mocy przepisów art. 63 ust. 7 i 8 ustawy - Przepisy wprowadzające, w drodze rozporządzenia i zarządzenia Prezesa Rady Ministrów, określił zarówno szczegółowy tryb działania Komisji Weryfikacyjnej, jak i termin zakończenia prac Komisji (...).

 

W tym stanie faktycznym i prawnym zasadne jest twierdzenie, iż Prezydent RP i Prezes Rady Ministrów są administratorami danych osobowych przetwarzanych (w szczególności udostępnianych) w Raporcie (...)".

 

Pismem z dnia 16 września 2015 r. skierowanym do Generalnego Inspektora skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentów i podniósł cyt.: "(...) okolicznością, która ma być udowodniona jest fakt nielegalnego, czyli bez podstawy prawnej ogłoszenia Raportu (...) w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski (...) w numerze 11 poz. 110 Monitora Polskiego z 2007 r., a tym samym nielegalnego przetwarzania (w szczególności udostępniania w rozumieniu przepisu art. 7 pkt 2 u.o.d.o.) danych osobowych w Raporcie, bowiem wbrew postanowieniom przepisów art. 1 ust. 2, art. 23 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o. w zw. z art. 70c ust. 3 i 4 ustawy - Przepisy wprowadzające (...)".

 

W uzasadnieniu ww. wniosku skarżący podniósł cyt.: "(...) Prezydent RP zarządził Postanowieniem podanie do publicznej wiadomości w Monitorze Polskim "Raportu o działaniach żołnierzy i pracowników WSI oraz wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu i kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o Wojskowych Służbach Informacyjnych wykraczających poza zakres obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej". Tymczasem przepis art. 70a ust. 1 ustawy - Przepisy wprowadzające definiuje Raport następująco: "Raport o działaniach żołnierzy i pracowników WSI oraz wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu i kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o Wojskowych Służbach Informacyjnych w zakresie określonym w art. 67 ust. 1 pkt 1-10 oraz o innych działaniach wykraczających poza sprawy obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zwany dalej Raportem". Porównując te dwa zapisy należy stwierdzić, iż tytuł Raportu z treści Postanowienia różni się od tytułu Raportu z treści przepisu art. 70a ust. 1 ustawy - Przepisy wprowadzające, brakiem następującego fragmentu zdania "w zakresie określonym w art. 67 ust. 1 pkt 1-10 oraz o innych działaniach (...)". To bezsporne stwierdzenie, będące de facto realizacją niniejszego żądania przeprowadzenia dowodu z dokumentów pozwala Generalnemu Inspektorowi oraz w zgodzie z postanowieniami przepisów art. 7, art. 8, art. 12 § 1, art. 80 k.p.a. w zw. z art. 22 u.o.d.o, na rozpatrzenie i ocenę okoliczności wynikających z przeprowadzonego właśnie dowodu. W realiach przedmiotowej sprawy są to następujące okoliczności: (...) Postanowienie nie jest postanowieniem zgodnym z tą ścisłą ustawową delegacją więc nie jest postanowieniem, o którym stanowią przepisy art. 70c ust. 3 i 4 w zw. z art. 70a ust. 1 ustawy - Przepisy wprowadzające (...)".

 

Ponadto skarżący podniósł cyt.: "(...) raport, którego podanie do publicznej wiadomości w Monitorze Polskim zarządził Postanowieniem Prezydent RP ma zawierać wyłącznie informacje o działaniach innych niż te zawarte w Oświadczeniach, a tym samym o działaniach innych niż te, które były przedmiotem prac Komisji Weryfikacyjnej podczas wypracowywania stanowisk o zgodności bądź nie Oświadczeń z prawdą i które, zgodnie z treścią przepisu art. 70a ustawy - Przepisy wprowadzające mają zasadniczo stanowić treść Raportu. Ta wykazana zasadnicza różnica zawartości treściowej oraz tytułu raportu określonego w Postanowieniu z Raportem określonym w przepisie art. 70a ust. 1 ustawy - Przepisy wprowadzające, a tym samym zasadnicza niezgodność Postanowienia z ustawową delegacją do jego wydania, jest okolicznością, która oznacza, iż Postanowienie nie jest postanowieniem Prezydenta RP o podaniu Raportu do publicznej wiadomości, o czym mowa w przepisach art. 70c ust. 3 i 4 w zw. z art. 70a ust. 1 ustawy - Przepisy wprowadzające, a tym samym z Raportu nie została zniesiona klauzula tajności "ściśle tajne" w rozumieniu art. 21 ust. 1 i 3 ustawy o ochronie informacji niejawnych (...)".

 

Generalny Inspektor postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2015 r. [...] działając na podstawie art. 149 § 1 k.p.a. oraz art. 12 pkt 2, art. 22 u.o.d.o., wszczął postępowanie w sprawie wznowienia postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r.

 

Następnie, decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...], działając na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 12 pkt 2, art. 22 u.o.d.o., odmówił uchylenia decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r.

 

Skarżący, w ustawowym terminie, złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wnosząc o uwzględnienie żądań zwartych w ww. pismach skierowanych do GIODO z dnia 11 maja 2015 r. oraz z dnia 16 września 2015 r.

 

Motywując powołaną na wstępie decyzję z dnia [...] września 2016 r., GIODO wskazał, że przedmiot postępowania w sprawie wznowienia postępowania wyznacza art. 149 § 2 k.p.a., zgodnie z którym jego celem jest ustalenie, czy postępowanie, w którym zapadła decyzja ostateczna było dotknięte jedną z wadliwości wyliczonych w art. 145 § 1 k.p.a. lub czy występuje przesłanka z art. 145a § 1 k.p.a. oraz - w razie pozytywnego wyniku tych czynności - przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu rozpoznania i rozstrzygnięcia istoty sprawy administracyjnej, będącej przedmiotem decyzji ostatecznej.

 

Organ podniósł, że jako podstawę wznowienia postępowania skarżący wskazał art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., zgodnie z którym w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, który wydał decyzję. W ocenie skarżącego owym nowym dowodem jest nagranie z konferencji prasowej Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, która odbyła się 16 lutego 2007 r. w Pałacu Prezydenckim w Warszawie i utrwalone na nim wypowiedzi Przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej A.M. i Prezydenta RP L.K., jak i kopie dokumentów, mające wskazywać na odmiennego - niż przyjętego przez organ w ww. decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. - administratora danych osobowych osób zawartych w ww. Raporcie oraz na brak podstaw prawnych do udostępnienia ww. Raportu.

 

Generalny Inspektor stwierdził, że dowody na które wskazał skarżący, w szczególności wypowiedzi A.M. i Prezydenta RP L.K. nie wskazują na żadne nowe okoliczności w stosunku do tych, które były znane organowi w dniu wydawania decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. Nagranie z konferencji prasowej mające, zdaniem skarżącego, dowodzić statusu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Prezesa Rady Ministrów jako administratorów danych osobowych osób zawartych w ww. Raporcie, w ocenie organu, nie wskazuje na tę okoliczność, w szczególności nie wynika z niego taki status wymienionych wyżej podmiotów. Podobnie, przedstawione przez skarżącego kopie dokumentów, w szczególności kopia Postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2007 r. sygnowana przez ówczesnego Prezydenta RP L.K. i ówczesnego Prezesa Rady Ministrów J.K. oraz inne dokumenty sygnowane przez te osoby, przedłożone przez skarżącego, nie potwierdzają statusu tych osób jako administratorów danych osobowych osób zawartych w ww. Raporcie. Kwestia administratora tych danych osobowych wynika bowiem w sposób nie budzący wątpliwości z przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego (...).

 

Z kolei przedstawione przez skarżącego kopie dokumentów świadczące o różnicy w tytule ww. Raportu określonym przez ustawę - Przepisy wprowadzające oraz w postanowieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2007 r. o podaniu Raportu z likwidacji WSI do publicznej wiadomości w Dzienniku Urzędowym RP "Monitor Polski", mające świadczyć o braku podstaw prawnych do udostępnienia ww. Raportu, są bez znaczenia prawnego dla rozstrzygnięcia ww. decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. Raport został bowiem opublikowany na podstawie ustawy - Przepisy wprowadzające, natomiast w zakresie kognicji Generalnego Inspektora - jako organu do spraw ochrony danych osobowych - nie mieści się ocena legalności tej publikacji.
Generalny Inspektor wskazał, iż okoliczności faktyczne oraz nowe dowody mogą stanowić podstawę wznowienia postępowania, o ile są dla sprawy istotne, a zatem muszą dotyczyć przedmiotu sprawy oraz mieć znaczenie prawne, mające w konsekwencji wpływ na zmianę treści decyzji ostatecznej. Przez nową okoliczność istotną dla sprawy należy rozumieć taką okoliczność, która mogła mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy.

 

Organ podkreślił, iż dla rozstrzygnięcia sprawy zakończonej decyzją z dnia 23 grudnia 2009 r. istotna była wyłącznie okoliczność, iż dane osobowe skarżącego zostały zamieszczone w Raporcie o działaniach żołnierzy i pracowników WSI (...) oraz okoliczność, iż ustawa - Przepisy wprowadzające, w sposób zupełny i kompletny regulują kwestie dotyczące opracowania, opublikowania i uzupełniania ww. Raportu.
GIODO, odnosząc się do wniosków skarżącego o przeprowadzenie ww. dowodów z dokumentów, mających na celu wykazanie braku podstaw prawnych do udostępnienia danych osobowych skarżącego w Raporcie wobec różnicy pomiędzy tytułem ww. Raportu określonym przez ustawę - Przepisy wprowadzające, a postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2007 r. o podaniu Raportu z likwidacji WSI do publicznej wiadomości w Dzienniku Urzędowym RP "Monitor Polski", a także na okoliczność ustalenia statusu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Prezesa Rady Ministrów jako administratorów danych osobowych skarżącego udostępnionych w Raporcie, wskazał, że zgodnie z art. 78 § 1 k.p.a., żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na organie administracji publicznej spoczywa obowiązek dokładnego ustalenia stanu faktycznego poprzez zebranie materiału dowodowego. Dla realizacji tego obowiązku ma znaczenie przeprowadzenie żądanych dowodów przez stronę. Jeżeli jednak organ ustali, że żądanie to zostało zgłoszone w celu przewleczenia sprawy, bowiem dotyczy niespornego faktu stwierdzonego już innym dowodem, to brak jest podstaw do uwzględnienia żądania strony.

 

GIODO podniósł, iż ww. okoliczności, które miałyby zostać udowodnione za pomocą wskazanych przez skarżącego dowodów są bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, dlatego też organ ich nie przeprowadził. Jednocześnie organ nie stwierdził podstaw z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. do uchylenia decyzji ostatecznej z dnia 23 grudnia 2009 r.

 

Skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję GIODO z dnia [...] września 2016 r., wnosząc o jej uchylenie w całości, uchylenie decyzji ją poprzedzającej z dnia [...] grudnia 2015 r. w całości oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

 

W odpowiedzi na skargę GIODO wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

 

Sąd I instancji uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

 

W pierwszej kolejności Sąd I instancji wskazał, że jako podstawę prawną wznowienia skarżący wskazał art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Podał, że nowym dowodem w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia [...] grudnia 2009 r. jest nagranie z konferencji prasowej Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, która odbyła się 16 lutego 2007 r. w Pałacu Prezydenckim w Warszawie i utrwalone na nim wypowiedzi Przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej A.M. i Prezydenta RP L.K. oraz kopie dokumentów, które - w jego ocenie - wskazują na odmiennego - niż przyjętego przez organ w ww. decyzji - administratora danych osobowych osób zawartych w Raporcie o działaniach żołnierzy i pracowników WSI oraz wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu i kontrwywiadu przed wejściem w życie ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o Wojskowych Służbach Informacyjnych w zakresie określonym w art. 67 ust. 1 pkt 1-10 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego oraz innych działaniach wykraczających poza sprawy obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 104, poz. 711 ze zm.). Skarżący wskazał również na brak podstaw prawnych do opublikowania (udostępnienia) ww. Raportu.

 

Dalej Sąd zauważył, że przepis art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. wymaga kumulatywnego spełnienia następujących przesłanek: nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody muszą zostać ujawnione po wydaniu decyzji ostatecznej; nowe dowody i okoliczności musiały istnieć już wcześniej, tj. w chwili wydawania decyzji ostatecznej, lecz dla organu są one nowe dlatego, że nie były mu wcześniej znane. Nowe okoliczności w rozumieniu ww. przepisu przedstawiają określony stan faktyczny, istniejący w chwili wydawania przez organ decyzji ostatecznej, lecz nieznany organowi, mający wpływ na status prawny strony, tj. na zakres jej praw i obowiązków, a w konsekwencji na treść merytorycznego rozstrzygnięcia.

 

Nowe okoliczności i nowe dowody muszą zatem być podstawą wydania decyzji o odmiennej treści. Przez nową okoliczność istotną dla sprawy należy rozumieć taką okoliczność, która mogła mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy, co oznacza, że w sprawie zapadłaby decyzja co do swej istoty odmienna od rozstrzygnięcia dotychczasowego (por. wyrok NSA z dnia 25 czerwca 1985 r., sygn. akt I SA 198/85, ONSA 1985, nr 1, poz. 35; wyrok NSA z dnia 8 czerwca 2000 r. sygn. akt V SA 1885/99; LEX nr 50152). Natomiast w wyroku z dnia 7 lutego 2007 r. sygn. akt I OSK 429/06 (LEX nr 348005) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że przesłanka wznowienia z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. będzie zachodziła wówczas, gdy ujawnione nowe okoliczności faktyczne lub dowody nieznane organowi wydającemu decyzje są istotne dla sprawy, tzn. dotyczą przedmiotu sprawy oraz mają znaczenie prawne, mające w konsekwencji wpływ na treść decyzji w sprawach zasadniczych.

 

W świetle powyższych uwag Sąd I instancji uznał, że uzasadnione jest stanowisko Generalnego Inspektora, iż dowody na które wskazał skarżący, w szczególności wypowiedzi A.M. i Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej L.K.nie wskazują na nowe okoliczności w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., w stosunku do tych, które były znane organowi w dniu wydawania decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. Nie można bowiem stwierdzić, że posiadają cechę "istotności", która może prowadzić do wydania rozstrzygnięcia innej treści w stosunku do ww. decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r.
Sąd I instancji podzielił stanowisko organu, że nagranie z konferencji prasowej mające, zdaniem skarżącego, dowodzić statusu Prezydenta RP i Prezesa Rady Ministrów jako administratorów danych osobowych osób zawartych w ww. Raporcie, nie wskazuje na tę okoliczność. Nie można przyjąć, że w świetle omawianego nagrania, wymienione wyżej osoby mają status administratora danych osobowych w rozumieniu art. 7 pkt 4 u.o.d.o. Brak jest zatem podstaw do uznania, że w postępowaniu zakończonym ww. decyzją ostateczną organ nie zapewnił czynnego udziału ww. podmiotom jako administratorom danych przetwarzanych w Raporcie, a w konsekwencji, że doszło do naruszenia art. 10 § 1 w zw. z art. 28 k.p.a.
Również przedłożone przez skarżącego kopie dokumentów, w szczególności kopia Postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2007 r. sygnowana przez ówczesnego Prezydenta RP L.K/ i ówczesnego Prezesa Rady Ministrów J.K. oraz inne dokumenty sygnowane przez te osoby, przedstawione przez skarżącego, nie potwierdzają statusu tych osób jako administratorów danych osobowych osób zawartych w ww. Raporcie. Kwestia administratora danych osobowych w ww. Raporcie, jak zasadnie wskazał organ, wynika bowiem z przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego (...).
Z kolei przedstawione przez skarżącego kopie dokumentów odnośnie różnicy w tytule ww. Raportu określonym przez ustawę - Przepisy wprowadzające oraz w postanowieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2007 r. o podaniu Raportu z likwidacji WSI do publicznej wiadomości w Dzienniku Urzędowym RP Monitor Polski, mające świadczyć o braku podstaw prawnych do udostępnienia ww. Raportu, nie mogą mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ww. decyzją ostateczną z dnia [...] grudnia 2009 r. Sąd I instancji podkreślił przy tym, że powyższy Raport został opublikowany na podstawie ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. ustawy - Przepisy wprowadzające, natomiast w zakresie właściwości Generalnego Inspektora jako organu do spraw ochrony danych osobowych, określonej w art. 12 u.o.d.o., nie mieści się ocena zgodności tej publikacji z ustawową delegacją do jego wydania, zawartą w art. 70c ust. 3 ww. ustawy.

 

Zdaniem Sądu I instancji, dla rozstrzygnięcia sprawy zakończonej decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. istotna była wyłącznie okoliczność, iż dane osobowe skarżącego zostały zamieszczone w Raporcie o działaniach żołnierzy i pracowników WSI (...) oraz okoliczność, iż ustawa - Przepisy wprowadzające, w sposób zupełny i kompletny reguluje kwestie dotyczące opracowania, opublikowania i uzupełniania ww. Raportu.

 

Obowiązek sporządzenia Raportu z likwidacji WSI został nałożony na Komisję Weryfikacyjną przepisem art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 7, poz. 49), zmieniającym ustawę - Przepisy wprowadzające m.in. poprzez dodanie do nich art. 70a., który określał zakres informacji ujętych w Raporcie. Zgodnie natomiast z art. 70b ww. ustawy - Przepisy wprowadzające Szef SKW i SWW zostali zobowiązani do współdziałania z Przewodniczącym Komisji Weryfikacyjnej w zakresie sporządzania Raportu. Na mocy art. 70d ust. 1 ustawy Przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej był zobowiązany do niezwłocznego przekazania Raportu Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej, Prezesowi Rady Ministrów i wiceprezesom Rady Ministrów, a także do sporządzenia odpowiedniego uzupełnienia Raportu, jeżeli po jego przekazaniu ww. podmiotom ujawniłyby się nowe okoliczności, które powinny zostać objęte Raportem lub wpływałyby na jego treść. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej po otrzymaniu Raportu był obowiązany do przekazania go Marszałkowi Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i Marszałkowi Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, a po zasięgnięciu opinii tych podmiotów był uprawniony do podania Raportu do publicznej wiadomości w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" (art. 70c ust. 2 i 3 ustawy).

 

W świetle powyższego, Sąd I instancji stwierdził, że rozstrzygnięcie podjęte przez Generalnego Inspektora w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej z dnia [...] grudnia 2009 r. jest prawidłowe, natomiast zarzuty skargi nie mogły odnieść zamierzonego skutku. Brak było bowiem podstaw do uznania, że organ dopuścił się naruszenia powołanych przepisów k.p.a. oraz ustawy o ochronie danych osobowych.
Ponadto Sąd I instancji wskazał, że w niniejszej sprawie, co uszło uwadze organu, zaistniała przesłanka przedawnienia z art. 146 § 1 k.p.a. Skarżący, jako podstawę wznowienia postępowania wskazał art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., zaś decyzja ostateczna z dnia [...] grudnia 2009 r. została mu doręczona w trybie zastępczym (art. 44 § 4 k.p.a.) w dniu 12 stycznia 2010 r. - co wynika z adnotacji Urzędu Pocztowego na kopercie zawierającej ww. przesyłkę (przesyłka była awizowana dwukrotnie w dniach 29 grudnia 2010 r. i 7 stycznia 2010 r., a następnie zwrócona do nadawcy w dniu 14 stycznia 2010 r.) Zatem obowiązujący termin 5-letni od dnia doręczenia decyzji, określony w art. 146 § 1 k.p.a., upłynął już w dacie wydania decyzji GIODO z dnia [...] grudnia 2015 r. Powyższa okoliczność nie mogła mieć jednak istotnego wpływu na wynik sprawy, bowiem w świetle art. 151 § 2 k.p.a. organ mógłby wydać wyłącznie rozstrzygnięcie o treści wskazanej w ww. decyzji (tj. odmawiające uchylenia decyzji ostatecznej z dnia [...] grudnia 2009 r.), w sytuacji gdy brak było podstaw do uznania, że decyzja ta jest wadliwa, tj. że została wydana z naruszeniem prawa.

 

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący, zaskarżając go w całości, zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

1) art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., polegające na błędnym uznaniu, że nowe dowody i okoliczności faktyczne przedstawione przez skarżącego we wniosku z dnia 25 listopada 2014 r., nie są istotne dla sprawy, mimo iż dotyczą przedmiotu sprawy prawomocnie zakończonej i mają znaczenie prawne, a w konsekwencji czego mają wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy prawomocnie zakończonej oraz na zmianę treści decyzji ostatecznej;

2) art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., polegające na błędnym uznaniu, że nowe dowody i okoliczności faktyczne przedstawione przez skarżącego w podaniu do organu z dnia 16 września 2015 r. nie są istotne dla sprawy, mimo iż dotyczą przedmiotu sprawy prawomocnie zakończonej i mają znaczenie prawne, a w konsekwencji czego mają wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy prawomocnie zakończonej oraz na zmianę treści decyzji ostatecznej;

3) art. 9, art. 10 i art. 11 k.p.a. w zw. z art. 28 k.p.a. oraz art. 7 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 1997r. Nr 133 poz. 883 z późn. zm., dalej - "u.o.d.o.") w zw. z art. 57, art. 65 ust. 1, art 66, art 67 ust. 5, art. 63 ust. 4 i 4a, art. 58 ust. 1 pkt 3, art. 63 ust. 1, art. 63 ust. 7, art. 63 ust. 8, art. 64 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 5, 6, 6a, art. 64 ust. 3 i 4, art. 70a w zw. z art. 63 ust. 1, art. 70b ust. 2, art. 70d ust. 1, art. 70c ust. 3 i 4 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz.U. z 2006 r. Nr 104, poz. 711 z późn. zm. - dalej "Ustawa - Przepisy wprowadzające") w zw. z art. 142 ust. 2, art. 144 ust. 1 oraz art. 144 ust. 2 Konstytucji RP oraz w zw. z art. 149 § 1 i 2 k.p.a. polegające na błędnym uznaniu, że organ prowadzący przedmiotową sprawę administracyjną prawidłowo określił strony postępowania - w szczególności administratorów danych osobowych, jak również, że organ zapewnił udział tych stron w postępowaniu.

 

Ponadto skarżący kasacyjnie zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.
1) art. 145 § 1 pkt 3 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 5, 146 § 1 oraz 151 § 2 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja była dotknięta wadami określonymi w art. 145 § 1 pkt 5) k.p.a. tj. wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji ostatecznej, nieznane organowi, a jednocześnie upłynął termin pięcioletni określony w art. 146 § 1 k.p.a.

 

W konkluzji skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

 

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

 

Na wstępie zaznaczyć należy, że zakres badania zaskarżonego orzeczenia wyznaczają granice skargi kasacyjnej. Art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi powoływanej dalej jako P.p.s.a., przyjmuje zasadę, że o zakresie kontroli orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego przesądza wola wnoszącego skargę kasacyjną. Od tej zasady ustawa wprowadza wyjątek stanowiąc, że Naczelny Sąd Administracyjny z urzędu bierze pod rozwagę nieważność postępowania. Żadna z przesłanek nieważności postępowania określonych w art. 183 § 2 P.p.s.a. nie występuje w niniejszej sprawie, w związku z czym Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał sprawę w granicach zakreślonych skargą kasacyjną.

 

W niniejszej sprawie skarżący kasacyjnie w podstawach skargi kasacyjnej powołał się zarówno na pkt 1 art. 174 P.p.s.a., jak i na pkt 2 tego przepisu prawa. W takich przypadkach, co do zasady, w pierwszej kolejności badaniu podlegają zarzuty naruszenia prawa procesowego, co wynika z celowościowej wykładni art. 188 P.p.s.a. W sytuacji, gdy postawiony w skardze kasacyjnej zarzut procesowy jest w istocie konsekwencją zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, uzasadnione jest dokonanie jego oceny w ramach analizy tych właśnie zarzutów (materialnych).

 

Pogląd taki jest tym bardziej uzasadniony w świetle tego, że w zasadzie wszystkie zarzuty na jakich oparta została skarga kasacyjna dotyczą jednej kwestii, a mianowicie błędnej oceny dokonanej przez Sąd I instancji co do tego, że dowody i okoliczności faktyczne przedstawione przez skarżącego we wniosku o wznowienie postępowania nie stanowią dowodów i okoliczności o jakich mowa w art. 145 § 1 pkt. 5 K.p.a. i nie mogą skutkować zmianą decyzji ostatecznej z dnia [...] grudnia 2009r. wydanej przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

 

Już na wstępie należy podkreślić, że zarzut naruszenia wyłącznie art. 145 § 1 pkt. 5 K.p.a. ( pkt. 1 i 2 skargi kasacyjnej ) nie mógł zostać uwzględniony, ponieważ jak wynika z akt sprawy postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2015 r. GIODO wznowił postępowanie w sprawie zakończonej decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r.
W niniejszej sprawie skarżący w istocie kwestionuje stanowisko organu oraz Sądu Instancji co do tego, że dowody przedstawione przez skarżącego i powołane przez niego nowe okoliczności faktyczne nie stanowią podstawy do uchylenia decyzji ostatecznej. Autor skargi kasacyjnej w jej pkt. 1 i 2 nie powołuje jednak jako naruszonego art. 151 § 1 pkt. 1 K.p.a., ani też przepisów P.p.s.a., które naruszył Sąd I instancji dokonując takiej oceny. Powyższe, mając na uwadze zasadę związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej, czyni zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt. 5 K.p.a. nieskutecznym.

 

NSA podziela pogląd zaprezentowany przez Sąd I instancji oraz przez organ administracji, że nową okolicznością (nowym dowodem) istotną dla sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt. 5 K.p.a. może być tylko taki fakt, który mógłby mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy, czyli mógł spowodować, że we wznowionym postępowaniu zapadłaby co do swej istoty decyzja odmienna od rozstrzygnięcia dotychczasowego. Istotne dla sprawy będą tylko te dowody lub okoliczności faktyczne, których istnienie lub brak będzie bezpośrednio wpływać na treść rozstrzygnięcia w sprawie, a więc gdyby wydano w sprawie decyzję odmienną od dotychczasowej. Chodzi zatem o okoliczności istotne w takim znaczeniu, że ich istnienie lub brak bezpośrednio wpływają na treść rozstrzygnięcia. Okoliczności te muszą więc być prawotwórcze, z punktu widzenia znajdującego zastosowanie w sprawie przepisu prawa materialnego. Innymi słowy, nie każde pojawienie się nowego dowodu czy nowego faktu będzie miało wpływ na treść rozstrzygnięcia w sprawie por. wyroki NSA z dnia 18 maja 2917r. I OSK 45/17 Lex 2323395, z dnia 12 grudnia 2017r. II OSK 766/17 Lex 2412339, z dnia 18 stycznia 2019r. II OSK 426/17 Lex 2621286 ).

 

W rozpoznawanej sprawie istotne znaczenie z uwagi na treść art. 171 P.p.s.a. ma wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 2014 r. I OSK 2846/12 oraz z dnia 29 kwietnia 2016 r. I OSK 252/15.

 

W uzasadnieniu pierwszego wyroku (sprawa dotyczyła stwierdzenia nieważności tej samej decyzji GIODO z dnia [...] grudnia 2009 r.) NSA stwierdził, że decyzja GIODO nie narusza w stopniu rażącym art. 28, art. 9 i art. 10 k.p.a. związku z art. 18 ust. 1 pkt 6, art. 35, art. 7 ust. 1 pkt 4, art. 3 ustawy o ochronie danych osobowych. NSA wraził pogląd, zgodnie z którym w przypadku postępowania wszczynanego na wniosek w pierwszej kolejności organ prowadzi postępowanie wyjaśniające. Stroną takiego postępowania jest wnioskodawca. Udział w postępowaniu innych podmiotów, w tym również organów administracji publicznej, czy administratora danych ma walor jedynie dowodowy i opiniodawczy. W związku z tym nawet gdyby przyjąć, zgodnie ze wskazaniami skarżącego, że Prezydent RP był administratorem danych w niniejszej sprawie, to pominięcie go w postępowaniu wyjaśniającym jako uczestnika na prawach strony, nie stanowiło rażącego naruszenia art. 28 K.p.a. Stroną postępowania był bowiem skarżący, któremu organ prowadzący postępowanie udzielał stosownych informacji o istotnych okolicznościach faktycznych i prawnych, a także zapewnił czynny udział w postępowaniu, a zatem nie naruszył zasad określonych w art. 9 i 10 K.p.a.

 

W uzasadnieniu drugiego wyroku (sprawa dotyczyła również ochrony danych osobowych skarżącego) NSA stwierdził cyt: Jeśli idzie o strony postępowania w sprawie prowadzonej przez GIODO na wniosek na podstawie przepisów u.o.d.o., której przedmiotem jest przetwarzanie danych osobowych wnioskodawcy, wskazać należy, że w orzecznictwie zarysowały się dwa poglądy dotyczące tej kwestii. Zgodnie z pierwszym z nich, status strony w postępowaniu administracyjnym prowadzonym przez GIODO na wniosek na podstawie u.o.d.o. przysługuje wnioskodawcy oraz administratorowi danych osobowych (por. wyrok NSA z dnia 31 października 2012 r., sygn. I OSK 1212/11). Zgodnie zaś z drugim poglądem, stroną takiego postępowania jest wnioskodawca.

 

Udział w postępowaniu innych podmiotów, w tym również organów administracji publicznej, czy administratora danych ma walor jedynie dowodowy i opiniodawczy (por. wyrok NSA z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. I OSK 2846/12) . Gdyby przyjąć, jak tego chce skarżący, że administrator danych osobowych jest także stroną postępowania w sprawie prowadzonej na wniosek strony dotyczącej przetwarzania danych osobowych, to należałoby uznać, że organ prawidłowo określił jako stronę tego postępowania Ministra Obrony Narodowej.

 

Z powyższego wynika, że powoływanie się przez skarżącego na fakt, iż stroną postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną GIODO z dnia [...] grudnia 2009 r. powinien być Prezydent RP oraz Prezes RM nie może być ocenione jako mające wpływ na treść w/wym. decyzji.

 

Ponadto nawet gdyby podzielić stanowisko skarżącego co do statusu w/wym organów w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r., należy stwierdzić, że nie mogłaby zostać wydana decyzja innej treści, bowiem GIODO nie przysługiwały uprawnienia do kontroli przetwarzania danych osobowych w Raporcie podanym do publicznej wiadomości na mocy Postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2007 r. (MP z 2007 r. Nr 11 poz. 110) oraz na oficjalnej stronie internetowej Prezydenta RP.

 

W wyroku z dnia 24 stycznia 2018r. I OSK 305/16 w sprawie ze skargi kasacyjnej skarżącego na postanowienie GIODO w przedmiocie ustalenia administratora danych osobowych, NSA stwierdził że " GIODO nie przysługują żadne kompetencje, w ramach których mogłoby dojść do kontroli, czy też weryfikacji postanowienia wydanego przez inny organ państwa, w tym przypadku przez Prezydenta RP. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtował się pogląd, w myśl którego przepis art. 12 u.o.d.o. wyjaśniany z zastosowaniem przepisu art. 7 Konstytucji RP oraz art. 6 K.p.a. nie uprawnia GIODO do ingerowania w określone kompetencje innych organów państwa i dokonywanie merytorycznej oceny poszczególnych czynności wykonywanych w ramach prowadzonych przez nie postępowań (por. m.in. wyroki NSA: z dnia 2 marca 2001 r., sygn. II SA 401/00; z dnia 11 stycznia 2010 r., sygn. akt I OSK 1453/09; z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 268/11) ".

 

Z tych względów także zarzut skargi kasacyjnej przedstawiony w jej pkt. 3 okazał się nietrafny.

 

Zaprezentowana wyżej argumentacja prawna odnosi się również w całości, do zarzutów naruszenia przepisów postępowania, które jak powiedziano to na wstępie niniejszego uzasadnienia stanowią konsekwencję zarzutów materialnych.
Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Uzasadnienie
Waga