Administrator chce wprowadzić na terenie zakładu monitoring wizyjny wraz z funkcją rozpoznawania twarzy. Celem przetwarzania będzie ochrona mienia pracodawcy, bezpieczeństwo pracowników, kontrola produkcji, a także zachowanie tajemnicy informacji. Podstawę przetwarzania stanowi art. 6 ust. 1 lit. f RODO. Czy wprowadzenie takiego monitoringu jest dopuszczalne?
Danymi osobowymi w rozumieniu przepisów RODO są wszelkie informacje o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej („osobie, której dane dotyczą”). Ta „możliwa do zidentyfikowania osoba fizyczna” oznacza osobę, którą można bezpośrednio lub pośrednio zidentyfikować. Oznacza to, że daną osobą może być, między innymi, wizerunek osoby fizycznej, utrwalony w systemie monitoringu.
Nie chodzi tu tylko o twarz danej osoby, ale także charakterystyczną sylwetkę czy sposób chodzenia. Naturalnie może dochodzić do przetwarzania także innych danych osobowych, w tym wyświetlanych na ekranie monitora pracownika.
W przypadku gdy rejestracja obrazu odbywa się w miejscu, gdzie ustalenie tożsamości osób jest możliwe w szybki lub łatwy sposób (np. na niewielkim osiedlu mieszkaniowym albo właśnie w zakładzie pracy), wówczas wizerunki nagranych osób stanowić będą zbiór danych osobowych.
Niemniej jednak to, czy będziemy mieć do czynienia z danymi biometrycznymi, zależeć będzie od technologii przetwarzania wizerunku. Sam fakt, że administrator rozpozna na nagraniu wizerunek pracownika lub klienta, nie oznacza, że przetwarzać będzie ich dane biometryczne.
Danymi biometrycznymi są takie dane osobowe, które wynikają ze specjalnego przetwarzania technicznego, dotyczą cech fizycznych, fizjologicznych lub behawioralnych osoby fizycznej oraz umożliwiają lub potwierdzają jednoznaczną identyfikację tej osoby (art. 4 pkt 14).
Z motywu 51 preambuły RODO wynika, że fotografie są objęte definicją „danych biometrycznych”, tylko w przypadkach gdy są przetwarzane specjalnymi metodami technicznymi, umożliwiającymi jednoznaczną identyfikację osoby fizycznej lub potwierdzenie jej tożsamości. Wobec tego wizerunki pracowników utrwalone przez monitoring nie będą uznane za dane biometryczne. Jeśli jednak zastosowana zostanie specjalna technika pozwalająca na jednoznaczną identyfikację pracownika np. w celu dostępu do określonych pomieszczeń, wówczas wizerunek pracownika będzie jego daną biometryczną.
Bez wątpienia w przypadku automatycznego rozpoznawania twarzy mamy do czynienia z przetwarzaniem danych biometrycznych.
Podmioty prywatne mogą przetwarzać dane osobowe uzyskane podczas wideorejestracji, powołując się na przesłankę przetwarzania danych, jaką jest prawnie uzasadniony interes realizowany przez administratora danych (art. 6 ust. 1 lit. f RODO). Nie ma istotnego znaczenia to, czy będzie dochodziło do przetwarzania danych biometrycznych, czy też nie. Nie podstawa prawna jest tu więc głównym problemem, jaki należy rozważyć przy analizie dopuszczalności monitoringu z wykorzystaniem biometrii, ale to, czy przepisy Kodeksu pracy pozwalają na przetwarzanie danych biometrycznych w tym konkretnym przypadku i czy pracodawca nie przetwarza danych automatycznie (nie profiluje ich).
Przechowywanie danych w chmurze polega na zapisywaniu i zarządzaniu danymi na zdalnych serwerach, które są dostępne przez internet. Zamiast przechowywać pliki na lokalnych dyskach twardych lub serwerach, użytkownicy mogą korzystać z infrastruktury dostarczanej przez dostawców usług chmurowych. Jest to wygodne i efektywne rozwiązanie, które zapewnia dostęp do danych z dowolnego miejsca, elastyczność, skalowalność oraz wysoki poziom bezpieczeństwa i niezawodności.
© Portal Poradyodo.pl
