Monitoring przestrzeni publicznej – kiedy będzie uzasadniony

Obowiązujące przepisy prawa polskiego nie odnoszą się wprost do samego monitoringu wizyjnego co nie oznacza jednak, że obowiązuje w tym przypadku zasada: „co nie jest zakazane, jest dozwolone”. Monitorowanie osób dotyka bowiem zagadnień związanych z zagwarantowanym konstytucyjnie prawem do prywatności (art. 47 Konstytucji), których emanacją jej ochrona godności i innych dóbr osobistych człowieka.

Monitorowanie nie może, bez wątpienia, skutkować objęciem monitoringiem przestrzeni, co do której nie istnieje żadna przesłanka przetwarzania danych osobowych z art. 6 ust. 1 RODO.

W przypadku przetwarzania danych osobowych z monitoringu, należących do kategorii danych osobowych zwykłych, podstawę prawną dla ich przetwarzania stanowi zazwyczaj art. 6 ust. 1 lit. f RODO - a więc prawnie uzasadniony interes realizowany przez administratora. Jeżeli teraz tym prawnie uzasadnionym interesem jest w przypadku konkretnego administratora bezpieczeństwo (np. chęć ograniczenia kradzieży) to monitoringiem wizyjnym powinien być objęty tylko ten obszar, którego obserwowanie jest niezbędne ze względu na tak określony cel.

Inaczej jest w przypadku gdy monitoring wizyjny obejmuje też inne nieruchomości. Wówczas stałe monitorowanie balkonu sąsiada może stanowić naruszenie prywatności i trudno znaleźć usprawiedliwienie dla takiego działania.

Jest też jednak cała gama sytuacji „z pogranicza”. Np. monitoring wizyjny furtki na nieruchomość sąsiednią może być usprawiedliwiony w sytuacji gdy „zakreskowanie” tego fragmentu obrazu wpływałoby negatywnie na możliwość ustalenia okoliczności przestępstwa. Na przykład w tym „zakreskowanym” miejscu może stanąć na ulicy samochód, używany do włamania.

Nie będzie w ogóle konieczności powoływania się na przesłankę z art. 6 ust. 1 RODO jeżeli obraz będzie takiej jakości, że nie będzie możliwe rozpoznanie poszczególnych osób.